υποπελάγιος

-α, -ο, Ν

(για θαλάσσιους οργανισμούς και κυρίως για κοράλλια και σπόγγους) αυτός που ζει προσκολλημένος ή έρπει στον βυθό τής θάλασσας.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὑπ(ο)-* + πελάγιος «θαλασσινός, πελαγήσιος» (< πέλαγος)].